Human Rights Concept in the Scope of the European Union

       Individuals are born with certain rights. While enjoying their rights and freedoms, they need to respect others and they have to protect others’ rights and freedoms as they do for themselves in order to maintain a peaceful and fair atmosphere all over the world. Despite this basic and inarguable awareness, not all of the people treat or are treated in a just and protective way in terms of “human rights”. Te reasons might be selfishness, or greed or others but the outcome is one and only; injustice. Before analyzing the human rights concept in the European Union, it must be first reminded that reading or writing papers do not work by itself without actions. So, here, the first aim of this paper is to remind all of its readers that awareness of the human rights is the first step to protect , respect and develop them and also to maintain the unity of a society. In academic sense, te aim of this work is to give as much as it could on the subject of human rights in the European Union. It tries to analyze the dimension of this subject by using some certain sources to give information and some certain works to comprehend and analyze this information. The purpose here is also to create a good starter for the ones who would like to study on this topic.

            The EU consists of 27 Member States now and it is an economic, political abd social system wich is not completed yet but continues to develop. As a result of the EU system, the concept of human rights and freedoms are held in an understanding of “Community” system which aims at promoting the unification within the EU territory. It creates and uses its own fundamental charters while it is using international law when it is needed. However, it must be remembered that the EU system is a developing system and it was not like the EU today as it was first founded. The foundations of the European Union today were first set with the foundation of the European Coal and Steel Community in 1952. The first aim of founding a European community was economical and this is the reason why it succeeded. After economic integration stages, The European Community stepped forward to become a political and social community and they had to apply certain developments for this political and social integrity. There was the urgent necessity to apply certain rules and applications to protect basic human rights. In the first years of this integration, first mention of the fundamental rights was in the Single European Act (1986). Later on, with the Maastricht Treaty (1993), there out a step forward since it “introduced elements of a political union (citizenship, common foreign and internal affairs policy).”[1] In this Treaty, it is stated tat

“The matters referred to in Article K.1 [which is related with the objectives of the union and to which areas the Member States should regard] shall be dealt with in compliance with the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms of 4 November 1950 and the Convention relating to the Status of Refuges of 28 July 1951 and having regard to the protection afforded by Member States to persons persecuted on political grounds.”[2]

Here it is clear that at that time when this treaty was signed, the EU did not have its own human rights declaration or agreement. Further on, the implementation of protection of the human rights maintained substantially with the judicial opinion of the European Parliament and the European Commission supported this progress through numerous ways. Later, when the Council met at Nice on 8 December 2008, with the joint proclamation by the Council, the European Parliament and the Commission, the Charter of Fundamental Rights was declared. On 13 December 2007, its final shape was given with the Treaty of Lisbon[3]. European Union now uses Charter of Fundamental Rights of the European Union as a legal basis which also includes the Council of Europe Social Charter and te Community Charter of Fundamental Social Rights of Workers.

            From all this progress, it is clearly seen how the EU gives importance to the international human rights agreements. However, there are more to see. It is evident how the EU place importance on the “Community” concept when it deals with fundamental rights. It is a natural result of the aim to become a political and social community after economic integration stages. One of the reasons wy the EU takes human rights seriously is that if the fundamental human rights are protected, it certainly gives pace to the ‘evolution of a European identity’. The EU has to take some measures to protect its legal order and its relation with Member States, since in these 27 countries there is already an inalienable understanding of human rights. When the EU does not protect human rights in its legal system and treaties, any Member States cannot fulfil their full responsibility to the European Court of Justice.[4]

            Apart from promoting and defending the human rights in their community sense with its borders, the EU also takes international and tis own human rights declarations and charters into account in its relationships with non-EU countries[5]. The international framework of the EU human rights concept is composed of different declarations like ‘1948 Universal Declaration of Human Rights’ and ‘European Convention on Human Rights’. Today, the EU uses its Charter of Fundamental Rights of the European Union which defends the human rights to protect the democratic environment and the rule of law within the Union. It is composed of seven titles; dignity, freedoms, equality, solidarity, citizens’ rights, justice and general provisions of the charter. At the beginning of the Charter it is stated that “The peoples of Europe, in creating an ever closer union among them, are resolved to share a peaceful future based on common values”[6]. ‘Common value’ is the first step to create a social and political union.

            However, it is not easy to implement a legal system to protect these common values and basic human rights in a Union composed of different countries, nations and cultures. Since there are 27 member states and since they all have their own legal systems, there şs the possibility of clash between the EU law and member states’ own legal systems. Here, the EU law shall prevail and it is called as the supremacy of the EU law[7]. Member states are obliged to implement the EU law including its detailed regulations and principles under the supervision of the legal organs of the EU. For the relation between the ECJ and Member State courts in terms of the protection of basic human rights, Siofra O’Leary states that “it remains to be seen whether Member State courts will continue to obediently accept this principle of supremacy now that the variables of the ‘socio-legal contract’ which is the basis for the transfer of national sovereignty are changing and now that ‘te field of Community law’… is less certain and, as regards the Member States, far more intrusive”[8] When an EU law provision includes a statement regarding the human rights, the member states shall respect and protect this provision. However, in some cases it turns out to be ‘intrusive’ as O’Leary stated. To exemplify, the ERT case in Greece is about the rule in the country which states that any private broadcasting organ is bound to State’s services. In Greece national legal system, it is prohibited to broadcast rather than Greece state broadcasting organs. The private broadcasting company which did not apply with that rule was investigated. The company declared that it was against the EU law and ECJ decided that the case should be solved under the light of the 10. Article “freedom of expression” of the European Convention on Human Rights[9]. So the ECJ used its authorization not only on the EU organs but also on the member states’ legislation. The EU also gives importance to ECHR while applying its own Charter. Besides, ERT case decision shows that if the ECJ finds any implementation against human rights in a member state, even if there is no violation of an existing EU law provision, it might interfere with and accepts this implementation against the EU law. It is also evident here that technological developments make the EU has to take some measures since some developments such as “satellite television poses the question of freedom of information and expression.”[10] So, the interference of the ECJ might be helpful for te citizens of a member state but it is still ‘intrusive’ with the member state legal system sometimes.

            The basic fracture of the Charter of Fundamental Rights of the European Union resembles mainly with the ECHR. However, it is certainly emphasized that the EU is a “Community” and it has to apply this charter within this “Community”. Article 16, for example, “freedom to conduct a business” states that “The freedom to conduct a business in accordance with Union law and national laws and practices is recognized.” It is emphasized here that not only the EU law but also the national legal systems should be taken into account. It is because that if the legal authorities of a union do not recognize and respect to their members’ national systems, it would turn into an oppressive union and the concept of “Community” cannot be realized. Article 21, paragraph 2 of the Charter it is expressed that “Within in the scope of application of the Treaties and without prejudice to any of their specific provisions, any discrimination on grounds of nationality shall be prohibited.” Apart from what is stated in the first paragraph of this article related with discrimination, the EU has to specify the ‘nationality’ since it is composed of different nations. However, the EU  does not only regard human rights in its own unity and community but it takes it into consideration in the international relations. Human rights are one of the objectives of foreign policy of the EU, mainly seeing it as a ‘security strategy’[11].

            Human rights are holy and vital, as many declaration state. The EU sees human rights as undeniable and universal and it is founded on the understanding of these rights, democracy and the rule of law. It approaches to human rights concept in a “Community” sense to keep and develop the European Union identity, not only in economic but also in the social and political fields. Thrpugh this paper, it is aimed to state the importance of these rights in the EU snd to depit the steps taken by this community in terms of human rights both within the Union and with its relations in the international field.

---

[1] Offical webpage of The European Union. EU Treaties. http://europa.eu/about-eu/basic-information/decision-making /treaties/index_en.htm. 16.05.2012.

see also for other founding treaties of the European Union.

[2] Maastricht Treaty, Title VI, “PROVISIONS ON COOPERATION IN THE FIELDS OF JUSTICE AND HOME AFFAIRS” Article K.2.

[3] Baykal, Sanem. “Temel Haklar”. Özçelik, Gülüm Bayraktaroğlu; Akçay, Belgin. (eds.) Lizbon Antlaşması Sonrası Avrupa Birliği; Serbest Dolaşım Ve Politikalar. Ankara: Seçkin Publication, 2010. (Translation into this paper was made by Kınacı, Şebnem).

[4] Neuwahl, Nanette A. “The Treaty on European Union: A Step Forward in the Protection of Human Rights?”. The European Union and Human Rights. Neuwahl, Nanette A; Rosas Allan (eds.) Te Netherlands: Kluwer Law International, 1995.

[5] See Guidelines Human Rights and International Humanatarian Law, March 2009

[6] Preamble, Charter of Fundamental Rights of the European Union.

[7] See Craig, Paul P. & De Burca, Grainne. EU Law: text,cases, and materials. Oxford; New York: Oxford University Press, c2008.

[8] O’Leary, Siofra. “ Aspects of the Relationshşp Between Community Law and National Law”. Nanette A. Neuwahl& Allan Rosas (eds.) The European Union and Human Rights. Netherlands: Kluwer,1995.

[9] C-260/89 ERT

[10] Neuwahl, Nanette. 1995.

[11] Smith, Karen E. European Union Foreign Policy in a Changing World. Polity: Cambridge, 2003.

Şebnem Kınacı (ELIT Graduate, 2011-2012)

Preface for Universities Under Attack

Dear Bloggers following us out there,

Bilkent University English Language and Literature Department proudly presents the long-awaited summer project including translations from London Review of Books. “Universities Under Attack” was published on December 15^th, 2011, in Vol. 33, Number 24 of LRB.  What has just been done is quite hot and recent! Summer is the time for all prospective students to consider their choices for the college education. Each year almost all high school graduates sit the university exam to enroll to the universities they want. Universities at home and abroad are the places of interest for many students and their families, so this article might be of interest for many.

We have been working on this project for a long time; meanwhile, the Sun has been shining softly! That’s why this project is quite hot like a freshly-baked Yorkshire pie. İpek Çakaloz, Ahmet Can Vargün and Özkan Akkaya translated the article. Meryem Tuğba Pekşen kindly accepted to edit the work. As ELITstudents, we sincerely hope you have a very nice time reading and going over our summer project.

Özkan Akkaya ELIT III

ÜNİVERSİTELER SALDIRI ALTINDA

Hepimiz İngiliz üniversitelerinin geleceği için derin bir endişe duyuyoruz. Kaygılarımızın sıralandığı liste de epey uzun. Bu liste, parasız üniversite eğitimine son verilmesi, insani ve sosyal bilimler öğretimine doğrudan devlet desteğinin çekilmesi, üniversitelerin, hükümet tüzüğünün araya zorla giren sisteminin ve teftişlerinin boyunduruğu altına girmesi, ilkel bir girişim olarak bilimsel “randıman”ı ölçme ve artırma çabaları: yani bütün akademik araştırmaların ekonomiye katkı sağlaması gerekliliği, özerk ilmi zümrelerin mega-ticarethanelere dönüştürülmesi- bu ticarethanelerde, kadroların, dolgun maaş alan ve profesörleri denetleyen yöneticilerle, veya, düşük ücretle ve sıklıkla geçici olarak ya da yarı-zamanlı olarak çalışan, emekçi, genç okutmanlara ve araştırma görevlilerine hükmeden orta düzey idarecilerin görevlendirilmesini içeriyor. Ayrıca her gün daha kötüye giden öğrenci kalitesi, üniversitelerin; ortak amaçlarında beraber çalışmaktan ziyade birbiriyle rekabet etmesi gerekliliği kanısı ve özel finansörlerle hizmetlerini piyasada satışa çıkarmaları, bu arada öğrencilerin bir öğrenme ve anlama gayesinde ortak olarak değil, en yüksek kazanç beklentilerinin olmasını sağlayacak en ucuz alışverişi arayan “tüketici” olarak görülmesi listedeki dikkat çekici noktalardan. Bu listede “üniversite” nitelemesinin, birincil amacı mesleki eğitim vermek olan ve araştırma yürütmeyen bir kadroya sahip olan kurumlar için gelişigüzel kullanılması, yüksek öğrenimin para değeri olmamasının reddedilmesi, ya da fenin, ilmin ve düşünsel araştırmaların ekonomik büyümeyle alakasız nedenlerden dolayı önemli olması da sıralanıyor.

Bilginin tanrının hediyesi olduğu, bu yüzden para ile satılmaması ama serbestçe uygulanması gerektiği Ortaçağ düşüncesi ile ne kadar da zıt. Ya da Almanların 19.yüzyıldaki yüksek öğrenime adanmış üniversite anlayışıyla. Bu ülkedeki üniversite mezunları mezuniyetten sonra Canary Wharf[1]’a üşüşmek yerine, daha önce öğrendiklerini ortaokullarda öğretmenlik yaparak, hayır işlerinde, ya da yabancı ülkelere yardım eden ajanslarda çalışarak, sanat organizasyonlarına katılarak, doğayı koruma kampanyalarında görev alarak ve sayısız diğer faydalı ancak kar getirmeyen ülküler peşinden giderek toplumun yararına sunarlardı.

Memnuniyetsizliklerimizin teranesi, 1950’lerin ortalarında akademik hayata girmemle ne kadar çok şanslı olduğumu ve birkaç on yıl boyunca akademik özgürlüğün altın çağlarını tecrübe ettiğimi fark etmeme yardımcı oldu. “Akıllar taze ve berrak iken/ Ve hayat pırıldayan Thames gibi neşeyle akarken/ Bu acayip modern hayat hastalığından önce,/ Onun o acelesinden, türlü emellerinden…”[2]. Bu zamanlarda, öğrenciler devletten parasal destek alırdı, devlet hazinesinin üniversitelere hibe ettiği para Üniversite Hibeleri Komitesi[3] tarafından dağıtılırdı. Bu komitenin hükümetle arasında belirli bir mesafe vardı ve üniversitelerin neye ihtiyacı olduğunu bilir, üniversitelere yaptıkları müdahaleler ise hafif olurdu. Gereksindikleri tek şey hibenin binalara, öğretime ve araştırmaya harcandığından emin olmaktı. 1960’ların “yeni” üniversiteleri, o zamana dek duyulmamış, entelektüel heyecanlar uyandıran müfredatlar hazırlıyordu. Elbette o zamanlarda daha az üniversite vardı ve gençlerin azınlığı bu yerlere ulaşabiliyordu. Bugün, aynı yaş grubunun yarısına, öyle ya da böyle bir yüksek öğrenim kurumunun teoride ulaşılabilir olması sevindirici bir haberdir. Ancak, gerçek anlamda ve sözüm ona o kadar çok üniversite var ki, şu anda dolaşımda olan daha az kaynak var ve bu kaynakların kullanımı da daha yoğun olarak denetleniyor. Bunun sonucu olarak da bugünün öğrencilerinin ve akademisyenlerinin çalıştığı ortam kötüleşti. Oxford’da öğretmenlik yaptığım günlerdeki özgürlüğü düşünüyorum da, kimse bana nasıl öğretmemi, neyi araştırmam gerektiğini ya da fakültemin performansını Akademik Değerlendirme Çalışması’nda maksimuma çıkarmak için çalışmalarımı nasıl uyarlamam gerektiğini söylemiyordu. Bunu hükümet gereklerine paralel olarak doğmuş baskıcı mikro yönetimle karşılaştırdığım zaman, bugünün en kabiliyetli öğrencilerinin bir zamanlar yapacakları gibi akademik kariyeri seçmekten vazgeçmelerine pek de şaşırmıyorum.

Browne Raporu[4]’nda ve hükümetin Beyaz Kitap[5]’ında karşılaştığımız sanata ve öğrenmeye olan ilgisizlikle ne yapacağız? Bu zararın neresinden dönebiliriz? Çözümün şimdiki hükümetle olmayacağı kesin, çünkü ekonomik kaygıları nedeniyle üniversitenin bir pazar olduğu fikrine bağlılar. Ve tabii İşçi Partisi[6] ile de olmayacak, bunun nedeni 1998’de üniversite harçlarını uygulamaya koymaları, daha sonra 2004’te üç katına çıkarmaları ve 2009’da bir belgede üniversitelerin “ekonomik kalkınmaya ve ilerlemeye daha büyük katkılar yapması gerektiğini” bildirmeleri. Buna karşın bütün bu olan bitenler karşısında neredeyse sessiz kalmışlardı. Yeni “baş düzenleyici” rolündeki Hefce[7]’e de güvenilemeyeceği açık, çünkü; şaşırtmayacak ama, Hefce’in baş yöneticisinin Beyaz Kitap’a olan tepkisi coşkuluydu. Hükümet temsilciliği rolünü apaçık üstlenen Araştırma Kurullarıyla da olmaz. Hukuk mahkemeleriyle de değil, çünkü öğrencilerin okul ücretindeki artışı bir insan hakları ihlali olarak gören son uygulamalarına izin vermeleri hiç mümkün görünmüyor. Bütün akademik çalışanlarla bile olmaz, çünkü sadece birkaç üniversitenin bütün mensupları muhalif görüşlerini alenen söyleme hakkına sahip(örneğin geçenlerdeki Oxford Senatosu’ndaki güvenoyu yoklaması) ve diğer birçok kuruluşta bu mensuplar, başlarına dert almaktan korktukları için karşıt fikirlerini bölüm başkanlarına söylemeye bile cesaret edemiyorlar. Onurlu bazı rektör yardımcılarını tenzih ederek söylüyorum ki, beceriksizce yoğurulmuş hükümet politikaları dikkat çekecek derecede eylemsiz kaldılar. Yeni düzenlemeleri sorgulamaktansa bu durumdan kendi kuruluşlarının ne kadar fayda sağlayabileceğinin derdine düştüler.

Yine de, müsaade edin öğrenim harçları hakkında birkaç alternatif yol öne süreyim. Öğrenim harçları ile ilgili yeni kararlar, bir yığın geri – izleme ve kafalardaki birçok değişikliklerle ve sonunda az görünür parasal birikim ile alelacele geldi ve karman çorman bir şekilde sunuldu ki, devlet hala parayı önden sağlamak zorunda ve kuşkusuz hepsini otuz yıl içinde telafi etmekte başarısız olacak. Fakat toplu yüksek öğretim çağında ve farklı biçimlerdeki kamusal harcamalarda azalmanın olmadığı veya direkt vergileme seviyelerinin yükselmesindeki yönelimin arttığı bir çağda, öğrenim harçları kuşkusuz burada bizimle kalacaktır. Hükümetin en büyük fiyaskosu kendi tasarısını iyi sunamamasıdır o da şöyle: bir çeşit mezuniyet vergisi, sadece belli bir seviye üzerinde kazananlar tarafından ödenecek ve o da sadece sabit bir dönemi kapsayacak kadar. Aksine, potansiyel öğrenci kitlesi hayat boyu sürecek dayanılmaz bir borç yükü altında ezileceklerine dair yanlış bir izlenime kapılıyorlar. Geçen gün radyoda bir annenin, oğlu üniversiteye giderse onun asla bir iş sahibi olamayacağının ve dolayısıyla devasa borçlarını ödeyemeyeceğinin feryadını dinledim. Üniversiteler öğrenim ücreti muafiyetleri ile burslarla ve destek yardımları ile az gelirli öğrencilere ellerinden gelen tüm yardımı yapmalı, fakat hepsinden önce, hükümet beceriksizliğinin yarattığı yanlış anlaşılma sisini dağıtmalıdır.

            İkinci olarak, Araştırma Üstünlük Sistemi (AÜS)[8], eski adıyla Akademik Değerlendirme Çalışması (ADÇ)[9] hakkında şikâyetçi olmalıyız. Tecrübelerime göre, bu sürecin, gerçi başta teşvik edici olsa da uzun vadede korkunç sonuçları oldu. Bu, çok geniş miktarda vaktinden önce ortaya çıkan yayın ve hatta o özel zamanda yeni söyleyebilecek hiçbir şeyleri olmayan, fakat yumurtlamaya zorlanmış (ama çürük kişiler tarafından) geniş miktarda gereksiz yayınlar meydana getirdi. Bu, sosyal bilimlerde, uzmanlık gerektiren makalelere bir darbe olduğu gibi, kitap yazımındaki cesaretleri de kırdı. Aynı zamanda akran değerlendirmesi ve nihai hakem ile büyük olasılıkla Ortodoksluğu da kutsallaştırdı ve düşünsel risk alımını ve yenilikleri kontrol altına alma şeklinde bir görev gördü. Her yerde, bu, akademik önceliklerde hoş karşılanmayan değişimlere neden oldu, daha genç fakülteleri onları öğretimden kaçmaya olanak verecek dış araştırma hibelerini güvenceye almak için yapabilecekleri her şeyi yapmaya, ki bunu şimdi oldukça aşağı bir eylem olarak görüyorlar, cesaretlendirdi; ayrıca bu, rektör yardımcılarını dışarıdan “yıldızları” özel şartlar ve koşullar ile alarak futbol kulüplerine özenmelerine sevk etti.

            Ayrıca ADÇ’nin gereksinimleri de mantıksız bir şekilde katı. Birkaç yıl önce bir meslektaşım başka bir üniversitede titizlikle belgelenmiş, güzelce yazılmış ve büyük tarihi bir olayı yeni sağlam bir şekilde savunup tekrar yorumunu sunan, geniş miktarda arşivsel araştırmalara dayanan dev gibi bir kitap bastırdı. O üniversitedeki bir arkadaşıma bu harika çalışmanın ADÇ’deki beklentiler hakkında yardımcı olabileceği hakkındaki görüşlerimden bahsettim. “Ah hayır,” dedi arkadaşım. “Onu kabul edemeyiz. Yazarın dört tane daha çalışması olması gerekli ve elindeki tek şey o kitap.” Yakın zamandaki birçok ciltli tarihsel bir projenin yayın kurulunun toplantısında eğer teslim edilen bölümler istenilen düzeyde olmazsa ne yapılması şeklinde bir soru ortaya çıktı. Beklenen cevap, gereken düzeltmeler ve geliştirmeler yapılana kadar yayını ertelemekti. Fakat anında, bu fikir çalışmalarının zamanında AÜS’e dahil edilmesine güvenen katılımcılara zor gelebileceği belirtildi. Bu şekilde, eğer en kötüsü olursa, katlanması zor bir seçimle karşılaşacağız: AÜS’nin süre bitimine her ne pahasına olursa olsun yetişmeli miyiz? Ya da asıl önceliğimiz bitmiş çalışmanın kalitesini garantiye almak mı olmalı? Bu ikilem ile yüzleşen yüzlerce akademisyen vardır.

Ben şahsen o eski sözde “ahlaksız” günlerimdeki deneyimlerimden yola çıkarak bu fikre karşı çıkıyorum. 1957’de öğretmeni olduğum kolejde sadece 19 akademik meslektaşım vardı. Bunlardan 2 tanesi hiç araştırma yapmamış ve derslerini son derece baygın anlatırdı. Bu geri kalanımızın kendi özgürlüğümüz için ödediğimiz bir bedeldi ve kesinlikle ödemeye değer bir bedeldi. Çünkü geriye kalanlar rüşvetler veya tehditlerin bir sonucu olarak değil de kendi entelektüel hırslarının ve konuya olan şevklerinin bir sonucu olarak olağanüstü derecede aktif ve faaldiler. Zamanla üçü Kraliyet Topluluğu[10] ve yedisi de İngiliz Akademisi[11]’nin akademisyenleri olmuşlardı. Kendi istedikleri zamanda çalışıyorlardı, ADÇ’de kötüydüler çünkü işlerini hazır olunca verirler, hiçbir teslim tarihine uymazlardı. Ben 24 yaşında öğretmen oldum, ama 38 yaşıma kadar bir kitap bile yayınlamadım. O günlerde, daha geniş çaplı olan projemi yarım bırakıp, hiç istemediğim bir monografi üzerine yoğunlaşmaya zorlandım aksi takdirde sürgün ya da mesleğimden ihraç edilebilirdim. AÜS’nin tamamen yürürlükten kaldırılmasını görmek istiyorum, ama araştırma bütçelerini üniversitelere seçici bir şekilde dağıtma konusunda daha iyi bir yöntem hiç kimsenin aklına gelmediği için, muhtemelen bu fikir biraz bekleyecek. Ama biz en azından her değerlendirme arasındaki zaman aralığını uzatabilir,  altı yıl yerine on yıl gibi ve yayınların niceliğinden ziyade daha çok niteliğine önem vermeliyiz. Zorunluluk esasına dayanmasından ziyade isteğe bağlı bir özel baskıya başvurmalıyız. Araştırma Üstünlük Sistemi yalnızca akademisyenlerin bir araya gelip birlik içinde çalışmasıyla uygulanabilecek bir şema(sistem) olduğundan, üniversiteler belirli reformları uygulayabilir, tabii eğer iş birliği içinde olurlarsa. Ama maalesef şu an bu yarışta en önde gelen kuruluşların mevcut sistemi değiştirmeye yönelik hiçbir yönelimi yok, sakıncalı düşünsel sonuçlara rağmen. Öte yandan, başarılı bir şekilde üniversitelerin yardımına koşan Lordlar Kamarası’nın[12] da desteğinden biraz bahsetmeliyiz. 1988’de Eğitim Düzenleme Faturası’nı[13]  büyük ölçüde değiştirdiler ve bu değişim aslında ayrıcalıklarını ya da mesleklerini kaybetme tehlikesine girmeden akademisyenlerin tartışma yaratan ya da popüler olmayan düşünceler ortaya atmak gibi konularda özgür olduklarından emin olmak içindi.

Benim son ve en önemli önerim, üniversitelerin inandıkları ve temsil ettikleri şeyin, bir yandan öğrencilerle öte yandan da hükümetle olan doğru ilişkileri olduğunu teyit ederek kamusal olarak ve işbirliği içinde Browne Raporu ve the Beyaz Kitap’ın altında yatan o kötü felsefeyi reddetmeleridir. Orta çağda üniversitelerin asıl amacı öğrencileri Devlet ve Kilise’de çalışmak için eğitmekti ama lisans müfredatı içinde matematik ve feni barındıran özgür sanatlara göre ayarlanmıştı ve öğrenciler sadece mezun olduktan sonra hukuk, tıp ve din bilgisi gibi mesleki dersler alabiliyorlardı. Bugün ise üniversiteler öğrencilerin tüm kapasiteleriyle zaman içerisinde hızlı değişen ekonominin ihtiyaçlarını karşılamak için gerekli olan akli esnekliğe sahip olmasına olanak sağlıyor.  Ama üniversiteler belirli bir ticaretin tekniklerine ya da kurallarına uyarak dar görüşlü, eleştirilmemiş öğretim sistemi çerçevesinde mesleki eğitim vermemelidir. Bunu yapan kurumlar yüksek öğretim sisteminin vazgeçilmez bir parçasıdır. Fakat sadece mesleki eğitimleri sağlayan, personelleri araştırma yapmayan kurumlara “üniversite” diyebilmek mümkün değildir. Bu konumda onlara gerçek üniversitelerin kalitesiz sürümü olarak bakabiliriz. Yükseköğretimde çeşitliliğe ihtiyacımız var; fakat sadece birkaç öğesi üniversiteler olmalı. Mevcut durumda “üniversite” kelimesinin rastgele kullanımı da kafalarda soru işaretleri yaratıyor. Öte yandan ileri araştırma ve çalışmalar üniversitelerin vazgeçilmez unsurlarındandır ve bu araştırmaların bazıları son derece önemli sosyal ve endüstriyel uygulamalara zemin hazırlayabilir ama asıl amacı bu değildir. Araştırmanın asıl amacı, günümüzdeki ya da geçmişteki insanların yaptıkları bütün şeyler, insan doğası veya fiziksel dünya hakkında bilgimizi artırmak ve anlayışımızı geliştirmektir. Asırlar boyunca üniversiteler ekonomik değerine bakılmaksızın düşüncenin özgürce devam ettirilmesine ortam sağlamak, kültürel ve akli mirasımızı yeniden yorumlamak ve bunları gelecek nesillere aktarmak için var olmuşlardır. Özgür ve demokratik bir toplumda bu ortamın sürdürülmesi çok önemlidir.

Fakat üniversitelerimizin kaderi siyasi bir konu olarak ele alınmazsa böylesine bir ortama sahip olamayacağız. Milletvekillerinin ve oy verenlerin düşüncelerinin anketlere yansımalarına ihtiyacımız vardır. Bu çaba gerektiren bir çalışma olmakla birlikte, bence İngiliz toplumu mesajımız için sanılandan daha yenilikçi bir izleyici kitlesini ortaya koymaktadır. Öte yandan, bugünlerde yaptığım gibi, belirli bir yaşa gelmiş üniversite eğitimi olmayan emekliler arasında sıkışmış durumdayım ve bu insanlar yüksek öğretim değerlerine son derece bağlılar. Ulusal Emanet[14] gibi, müzeler, galeriler, klasik müzik konserleri gibi ülkenin kültürel unsurlarını devam ettiriyorlar. Kitap okur, bazı öğrencinin aksine, derse girmekten bir hayli keyif alırlar. Onların ve onlar gibilerin bu çabalarını harekete geçirmeliyiz. Yapmamız gereken şey, amaçlarımızı açıklığa kavuşturmak ve sonrasında  kırsal kesimde değil de İngiliz üniversitelerini ilgilendiren bir koruma konseyi gibi bir baskı grubu kurmaktır. Aydın bir hayırseverin yardımını güvence altına almalı, toplum ilişkileri acentesi oluşturmalı ve planımızı tüm ülkeye yaymalıyız.

 Translators:

Özkan Akkaya

İpek Çakaloz

Ahmet Can Vargün

Edited by: Meryem Tugba Peksen

---

[1] Londra’daki finans merkezlerinden biri.

[2] “The Scholar Gypsy”, Matthew Arnold.

[3] University Grants Commitee

[4] Lordf Browne tarafından İngiltere’deki yüksek öğrenimin değerlendirildiği bir rapor. Bu rapor üniversitelerin fonlama sistemlerinde köklü değişiklikler yapılması gerektiğini söylüyor.

[5] White Paper, hükümetin herhangi bir konu üzerindeki gelecek politikalarının detaylandırıldığı belgelerdir.

[6] Labour Party

[7] İngiltere’de üniversitelere ve kolejlere fon dağıtan kurum. 

[8] Research Excellence Framework (REF)

[9] Research Assessment Exercise (RAE)

[10] Royal Society, afellowship of scientists since 1660.

[11] British Academy, national body of humanities and social sciences

[12] House of Lords

[13] Education Reform Bill

[14] The National Trust